Zelf heb ik op het moment nog geen kinderwens, ik denk dat ik de ‘juiste’ man moet vinden. Iemand die om mij geeft en bij me blijft.
Ik ben op het moment 22 jaar nog vrij jong dus (over een maandje 23!) Alhoewel de meeste mensen van mijn leeftijd die ik ken hebben dus al een kind. Toch denk ik er wel zo nu en dan aan, maar ik ben vooral bang voor de pijn.
Alsnog denk ik over een aantal dingen na: zoals Babynamen. Zelf nu ik nog geen wens heb, heb ik wel een geslacht in gedachten en een aantal namen. Ook vroeg ik vandaag aan mijn eigen moeder hoe ze aan mijn naam kwam: dit wist ik totaal nog niet!
Wat ik zelf in gedachten had
Zelf heb ik een aantal namen in gedachten, althans die heb ik al jaren in gedachten toen ik zelfs nog jong was. Ook hoorde een aantal namen voorbij komen én ik dacht: Ja, dit kan het weleens zijn. Maar ik denk dat ik dat ook op het moment moet zien.
Meisjesnamen: Zoë, Alicia, Catharina.
Qua jongensnamen weet ik eigenlijk nog niks. Het klinkt gek maar als ik ooit zwanger raak, als ik er natuurlijk ‘’aan toe’’ ben dan denk ik dat ik een jongetje krijg. Klinkt dit gek? Dat ik zo’n voorgevoel heb? Ik weet natuurlijk niet of dat echt zo is. Meisjes zijn later ook welkom. Clichéverhaal dat ik hoop op een gezond, en vooral gelukkig kind. Dus als het zo is, moet ik het nog verzinnen hoe of wat.
Mijn verhaal
Een tijdje geleden schreef ik nog een artikel over dat ik nog lang niet wacht op een kind. Mijn gedachtes zijn toch wel een beetje veranderd sinds toen. Maar.. ik wil graag wel eerst leuke dingen ondernemen met de juiste man, en een ander huisje vinden met een extra kamer. En daarna zie ik wel. Maar ik heb nog alle tijd, het is zeker niet omdat het ‘moet’.
Laatst had ik voor het eerst een ‘baby’ in mijn handen. Vroeger had ik nooit nichtjes of neefjes en nu met mijn stiefvader juist weer wel. Ik moest eerst heel erg wennen aan me nichtjes van 7 en 9, maar een baby is toch heel anders. Ik ben bang dat ik later mijn kind té erg ga beschermen, ik denk dat ik het niet met rust wil laten en niet wil dat er ongelukjes gebeuren. Dit klinkt misschien gék.. Alhoewel ik dat ook niet hoop, soms moet je een kind laten dat snap ik ook wel.
Andermans kind is anders dan je eigen kind, althans dat zeggen ze mij. Ik hoop gewoon dat ik het later goed ga doen, ook met mijn Paniekaanvallen.. ik hoop dat ik dat dan een beetje kan hendelen.
Hoe mijn moeder aan mijn naam kwam
Melanie hoor je vaker dan Mellanie. Mijn moeder vond het leuker om mij twee LL in mijn naam te geven. Zo vroeg ik haar: mam? Hoe kwam jij eigenlijk aan mijn naam (nooit gevraagd eigenlijk!):
Ergens voor 31 Augustus 1994, in Den Haag Johan Kamperstraat bij Stuiverzandstraat
Hoorde mijn moeder een liedje van een Belgische zanger op een Cassettebandje (ik heb hem nog geprobeerd nog op te zoeken.. helaas!) die zong: Mijn grote liefde, Melanie. En mijn moeder vond het zo’n aparte naam dat ze het direct in haar opnam en wist ‘ dat wordt dé naam ‘ als iemand weet wie deze zanger is: mail mij.
Online
Tegenwoordig hebben wij het internet, TV en andere bronnen waar wij dagelijks namen horen. Vroeger hoorde je vaker dezelfde naam: nu verzinnen we allemaal de gekste namen. Leuk om te weten dat ze hierop inspelen: je kunt er namelijk alle soorten namen vinden online. Ik ben wel benieuwd: zijn er moeders of aanstaande moeders die mijn blog lezen.