Het verhaal wat ik nu ga vertellen is heel erg persoonlijk. Het hoeft dus ook niet voor jou te gelden, zelf ging ik er namelijk ook vanuit dat dit mij niet ging overkomen. Maar ik vind het toch wel waard om te delen. Vorig jaar heb ik namelijk een Spiraaltje (Mirena) genomen, en vandaag vertel ik je mijn verhaal.

Waarom ik voor het Mirena Spiraaltje koos

Voordat ik een spiraaltje nam had ik ‘vooronderzoek’ gepleegd, ik wilde er alles over weten. Ook omdat ik totaal niet tegen de normale pil kan, ik heb ze eigenlijk allemaal wel al geprobeerd. Ik werd er Depressief (zo depressief dat ik mijn dood al uitgestippeld had!) en ik viel continu flauw en kreeg nog eens vaker last van Paniekaanvallen.

Ik wilde dus wel ‘veilig’ zijn omdat ik nu in mijn situatie er niet op zit te wachten om zwanger te worden, laten we eerlijk zijn. Ik wil er zelf ook aan toe zijn en ik weet dat dit misschien gek klinkt. Maar het is wel belangrijk om veilig te zijn voor mij persoonlijk.

Omdat ik niet tegen de pil kan, besloot ik uiteindelijk na overleg met mijn arts een spiraaltje te nemen.

Hoe het bij mij te werk ging

Ze brengen het spiraaltje in als je je maandelijkse periode hebt. Nou was heel leuk mijn arts er op dat moment niet, en zeiden ze dat het niet erg was om hem in te brengen als ik het zeg maar niet meer was.

Toen de dag was aangebroken was ik eigenlijk niet zenuwachtig, ik was eigenlijk opgelucht dat die dag zou komen ook omdat ik echt dacht dat het ‘de oplossing’ voor mijn veilig probleem zou oplossen. En natuurlijk voor 5 jaar veilig was..

Ik kan zelf tegen aardig wat pijn, ik heb tattoos en piercings en heb aardig wat onderzoeken vroeger gehad i.v.m. met mijn incontinentie. Het deed op zich niet ‘pijn. Natuurlijk voelde ik wel wat, maar dat hoorde erbij dus ik had me hierop ook voorbereid.

De pijn kwam pas achteraf

Ik begon aardige pijnen te krijgen. En daar bleef het voor mij niet bij, het duurde echt weken en zelfs maandenlang.

Ik had maandenlang bloedingen, het ging gewoon niet weg. 3 maanden lang minstens achterelkaar ongesteld, het sloopte me!

Na ongeveer een maand alleen maar te kunnen kruipen, besloot ik de dokter te bellen. Ik moest met spoed naar de praktijk komen, toen ik daar eenmaal was had ik koorts: 39 graden. De dokter vertelde mij dat ik weleens een infectie kon hebben en met spoed naar het ziekenhuis moest.

Eenmaal in het ziekenhuis in Delft hebben ze bloed geprikt, en duurde het uren voordat ik aan de beurt was. Leuk! Nog eens met dagelijks last te hebben van paniekaanvallen.. Ik hielt het maar net vol, maar ik wist dat ik het voor mijn eigen gezondheid deed.

Na wat onderzoeken bleek het spiraaltje wel goed gezet te zijn, en ik geen infectie te hebben. Terug naar huis dus! Maar.. ik had natuurlijk wel de ondraaglijke pijn.

Ik had zoveel pijn dat ik eigenlijk niet eens kon bloggen, maar zelfs dat heb ik gewoon met pijn en veel moeite gedaan.

Na een half jaar ‘ nog steeds ‘ maar wel iets minder pijn te hebben iedere dag, besloot ik het spiraaltje weg te laten halen. Nu heb ik er wel een beetje spijt van laat ik eerlijk zijn: want ik ging er met een opgeheven hoofd in, en wilde hem ook graag hebben. Alleen was de pijn ondragelijk en natuurlijk de bloedingen niet te doen.

Opzich had ik geen last van de bloedingen, omdat het geen bijwerkingen meegaf wat een normale ongesteldheid doet. Ik kon daardoor wel normaal functioneren, alleen de pijnen sloopte me.

Waarom ik dit deel

Ondanks dat vond ik het toch belangrijk om mijn eigen verhaal met jullie te delen. Ik wilde eerst dit totaal niet doen omdat er nogal ‘negatieve’ dingen over een spiraaltje online staan, en ik wilde er niet mee aan doen. Maar ik wilde wel ‘mijn’ verhaal vertellen en dat vind ik persoonlijk belangrijk.